Ech...Dobra nudzi mi się to irytowanie brata...a nie, TO MI SIĘ NIGDY NIE ZNUDZI! <3 Ale jednak nie chcę mi się tu siedzieć, chyba pójdę zobaczyć pierwszoklasistów i...pokazać im jak BARDZO ich KOCHAM! HAHAHA...
Uśmiechnąłem się do siebie i wstałem z miejsca.
-Moi kochanie, wychodzę-powiedziałem otwierając drzwi od przedziału. Szybko się jeszcze odwróciłem do Shizusia i posłałem mu oczko-tylko mi tutaj nie róbcie jakiś dziwnych rzeczy...Nie chcę mieć całego kleistego siedzenia-dopowiedziałem z uśmiechem i szybko wyszedłem.
Od razu skierowałem się do wagonu dla pierwszoroczniaków.
Szedłem powoli korytarzem zaglądając co jakiś czas przez szybę w drzwiach od przedziałów.
Ech...wszystkie te dzieci nie są jakoś szczególnie ciekawe...
Myślałem tak aż zauważyłem czarnowłosego, samotnego, chłopca w przedziale który bez jakich kolwiek uczuć patrzył się przez okno. Wszedłem do środka, a chłopak się odwrócił pokazując swe wielkie niebieskie oczy.
-Witaj!-z uśmiechem przywitałem się z chłopakiem.
-Cześć-powiedział i odwrócił się z powrotem do szyby. Zdenerwował mnie...JA TU PRZYCHODZĘ! JA PREFEKT! A TEN MAŁY GNOJEK NIC?! ZERO?! NULL?!
-Halo! Młody z szacunkiem do prefekta!-powiedziałem i złapałem go za rzeczy i podniosłem.
Zaraz będzie chciał wracać HEHE...hę?
Zdziwiłem się gdyż chłopak nie zareagował...spojrzałem mu w oczy i...i zobaczyłem płomień...ogień niszczący wszystko.
Od razu puściłem chłopaka. On upadł na tyłek na podłogę. Nie oglądając się wyszedłem z przedziału.
Co jest z tym chłopakiem ? Ten sam ogień widziałem tylko u jednej osoby która...Nie to niemożliwe żeby ten dzieciak był...NIE BZDURA! TO JA NIM JESTEM JA! Spokojnie Izaya...ochłoń...
Kiedy już się uspokoiłem zauważyłem dwoje dzieci. Jednego pogodnie wyglądającego blondyna i jedną blondynkę która wyglądała jakby się czegoś bała.
Otworzyłem drzwi od ich przedziału i:
-WITAAAAAAAAJCIE!!!!!!
Anabelle albo Kida.
poniedziałek, 28 grudnia 2015
piątek, 23 października 2015
Od Anabelle
Osoba jaką był Kida naprawdę intrygowała mnie. Dlaczego w ogóle zwrócił na mnie uwagę? No tak, wpadł na mnie przypadkowo, była to racja, ale mimo to potem sobie nie poszedł. Kończąc rozmyślenia na ten temat zapewniłam samą siebie, iż chodziło tylko i wyłącznie o to, że sam miał problem z odnalezieniem peronu. Nie było przecież innych opcji, z pewnością nasze drogi miały szybko się rozejść. Słysząc głos blondyna podniosłam wzrok i spojrzałam na niego. Wtem jednak jego właściciel...Zniknął? Nie ma mowy! Byłam pewna, że jeszcze przed chwilą go widziałam. W końcu opierał się o ścianę, nie ma opcji żeby najzwyczajniej w świecie wyparował. Zaczęłam panikować, zostałam zupełnie sama. Co miałam zrobić w tej sytuacji? Zamartwianie się dobiegło końcu gdy nagle sylwetka chłopaka ponownie ujawniła się. Wyłonił się...Ze ściany przy której stał? Nie zdążyłam w żaden sposób ujawnić mojego zdziwienia, gdyż Kida natychmiastowo chwycił mnie oraz kufry i przeciągnął przez mur. Gdy zobaczyłam za nim całkiem inny peron powolnie zamrugałam oczami. Byłam w zupełnym osłupieniu, nie rozumiałam co się właśnie wydarzyło. Z lekkim przestrachem rozejrzałam się wokół.
- Witam na peronie 9 i 3/4 - skierował w moją stronę uśmiechający się Kida. Kiwnęłam lekko głową sama nie widząc w jakim celu. Dobrze wiedziałam, że wkraczanie do świata magii będzie czymś niesamowitym, ale nie przygotowałam się na coś takiego. Westchnęłam cicho i spojrzałam na czerwony pociąg. No dalej Anabelle, przecież musiałaś cokolwiek powiedzieć!
- T-to...Chyba powinniśmy wsiąść...? - zapytałam cichutko. Uznawałam to jednak za sukces, w końcu powiedziałam cokolwiek! Spojrzałam ukradkiem na Kidę, nie mając odwagi patrzeć prosto w jego oczy.
- N-no tak - stwierdził biorąc swoje bagaże. - A...Pomóc Ci z bagażem? Chyba że nie chcesz bym ze mną w przedziale? - zapytał stawiając mnie w dość niezręcznej sytuacji. Dobrze wiedziałam, że nie uda mi się zdobyć przedziału w którym mogłabym być całkowicie sama, miałam jednak nadzieję. Wlepiłam wzrok w ziemie chwytając swój bagaż.
- D-dam radę, ale...T-tak, możemy siedzieć razem...Z-znaczy o ile chcesz... - odparłam, pomimo że mój bagaż był dla mnie ciężki. Nie mogłam go zarzucić przecież moimi rzeczami. Zresztą wszystko było dla mnie ciężkie, a jakoś dawałam sobie z tym radę.
- Jasne że chcę - uśmiechnął się mile. - Jesteś moją jedyną koleżanką - odpowiedział. Od razu poczułam pieczenie na swoich policzkach. Pośpiesznie skierowałam się do pociągu. Widząc jednak tłum jaki się w nim znajdował od razu zwolniłam kroku i ostatecznie Kida wyprzedził mnie. Jakim cudem dopchnęliśmy się w końcu do wolnego przedziału, a łatwe to nie było. Z ulgą opadłam na siedzenie. Może nie miało być tak źle?
Kida?
- Witam na peronie 9 i 3/4 - skierował w moją stronę uśmiechający się Kida. Kiwnęłam lekko głową sama nie widząc w jakim celu. Dobrze wiedziałam, że wkraczanie do świata magii będzie czymś niesamowitym, ale nie przygotowałam się na coś takiego. Westchnęłam cicho i spojrzałam na czerwony pociąg. No dalej Anabelle, przecież musiałaś cokolwiek powiedzieć!
- T-to...Chyba powinniśmy wsiąść...? - zapytałam cichutko. Uznawałam to jednak za sukces, w końcu powiedziałam cokolwiek! Spojrzałam ukradkiem na Kidę, nie mając odwagi patrzeć prosto w jego oczy.
- N-no tak - stwierdził biorąc swoje bagaże. - A...Pomóc Ci z bagażem? Chyba że nie chcesz bym ze mną w przedziale? - zapytał stawiając mnie w dość niezręcznej sytuacji. Dobrze wiedziałam, że nie uda mi się zdobyć przedziału w którym mogłabym być całkowicie sama, miałam jednak nadzieję. Wlepiłam wzrok w ziemie chwytając swój bagaż.
- D-dam radę, ale...T-tak, możemy siedzieć razem...Z-znaczy o ile chcesz... - odparłam, pomimo że mój bagaż był dla mnie ciężki. Nie mogłam go zarzucić przecież moimi rzeczami. Zresztą wszystko było dla mnie ciężkie, a jakoś dawałam sobie z tym radę.
- Jasne że chcę - uśmiechnął się mile. - Jesteś moją jedyną koleżanką - odpowiedział. Od razu poczułam pieczenie na swoich policzkach. Pośpiesznie skierowałam się do pociągu. Widząc jednak tłum jaki się w nim znajdował od razu zwolniłam kroku i ostatecznie Kida wyprzedził mnie. Jakim cudem dopchnęliśmy się w końcu do wolnego przedziału, a łatwe to nie było. Z ulgą opadłam na siedzenie. Może nie miało być tak źle?
Kida?
Od Shizuo: Początek podróży
Naprawdę nie obchodziło mnie już co dokładnie mówił Izaya, po chwili o tym tak czy tak zapominałem. A mimo to nigdy nie potrafiłem się opanować. Nawet jeśli wmawiam samemu sobie, że takie rzeczy powinno się ignorować nie posiadałem umiejętności olewania innych spraw. Jednym co powstrzymało mnie od solidnego obicia jego twarzy była Eliza. W akcie jakiegokolwiek wyładowania emocji jedynie ścisnąłem jej dłoń, na co odpowiedziała tym samym. Automatycznie wywołało to u mnie uspokojenie. Gdy wścieka mnie dosłownie wszystko wokół ona jest jedynym w swoim rodzaju bodźcem, który nie robiąc prawie nic pomaga mi w ochłonięciu. Co prawda nie chce skrzywdzić nikogo (pomińcie Izaye, jego naprawdę nienawidzę), ale jeśli chodzi o nią chęć ta rośnie do maksimum. Sądzę, że to dlatego, iż...Naprawdę ją kocham? To z pewnością jeden z wielu powodów. Słysząc jej szept ponownie ścisnąłem jej rękę, tak aby wiedziała, że rozumiem. Po chwili poczułem jak opada na moje ramie. Lekko objąłem ją ręką, by mieć pewność, że podczas podróży o nic się nie obije. Od razu usłyszałem śmiech Izayi.
- Ooo, jak słodko! Szkoda by była gdyby nasza piękna krukonka tak zasnęła i...No nie wiem...Się nie obudziła - powiedział pozornie poważnie, ze swoim chytrym uśmieszkiem. Idealnie wręcz wyćwiczył swój przekonujący ton. Ja jednak świetnie wiedziałem, że to jedynie kolejny jego sposób na irytowanie. Tylko co z tego? W moich myślach od razu zaczęło roić się od obrazów tego co mogłoby stać się Elizie i na co nie mogłem nijak zaradzić, ale nie byłem osoba która zwierzała się ze zmartwień - wręcz przeciwnie, wszystko zmieniałem w złość - tak więc jak można się domyślić od razu skierowałem wściekłe spojrzenie w stronę swojego brata.
- Po prostu się zamknij, zanim coś Ci zrobię - mruknąłem najspokojniej jak tylko w tej chwili potrafiłem. To że jesteśmy czarodziejami nie zmienia fakty, iż nasze kości łamie się tak samo łatwo jak kości zwykłych ludzi.
- Shizuś jest zły! Jakie to straszne~! - zawołał sarkastycznie kontynuując swój śmiech. Bez przerwy zastanawiałem się jakim cudem ktoś taki był ze mną spokrewniony. Nie dało się wyrazić tego, jak bardzo denerwował mnie, ta sakla była tak wysoka, że przedstawienie jej było po prostu niemożliwe. Tak samo opisać nie dało się mojej chęci uderzenia go w tej chwili, jednak była przy mnie w dalszym ciągu Eliza. Nawet jeśli nieprzytomna nie mogłem pozwolić sobie na coś takiego. Nie w jej towarzystwie. Ze wściekłością zacisnąłem pięści i westchnąłem, co miało pomóc mi się uspokoić, po czym odwróciłem wzrok. Z pewnością miała być to naprawdę długa podróż...
Izaya, zamkniesz się w końcu?
- Ooo, jak słodko! Szkoda by była gdyby nasza piękna krukonka tak zasnęła i...No nie wiem...Się nie obudziła - powiedział pozornie poważnie, ze swoim chytrym uśmieszkiem. Idealnie wręcz wyćwiczył swój przekonujący ton. Ja jednak świetnie wiedziałem, że to jedynie kolejny jego sposób na irytowanie. Tylko co z tego? W moich myślach od razu zaczęło roić się od obrazów tego co mogłoby stać się Elizie i na co nie mogłem nijak zaradzić, ale nie byłem osoba która zwierzała się ze zmartwień - wręcz przeciwnie, wszystko zmieniałem w złość - tak więc jak można się domyślić od razu skierowałem wściekłe spojrzenie w stronę swojego brata.
- Po prostu się zamknij, zanim coś Ci zrobię - mruknąłem najspokojniej jak tylko w tej chwili potrafiłem. To że jesteśmy czarodziejami nie zmienia fakty, iż nasze kości łamie się tak samo łatwo jak kości zwykłych ludzi.
- Shizuś jest zły! Jakie to straszne~! - zawołał sarkastycznie kontynuując swój śmiech. Bez przerwy zastanawiałem się jakim cudem ktoś taki był ze mną spokrewniony. Nie dało się wyrazić tego, jak bardzo denerwował mnie, ta sakla była tak wysoka, że przedstawienie jej było po prostu niemożliwe. Tak samo opisać nie dało się mojej chęci uderzenia go w tej chwili, jednak była przy mnie w dalszym ciągu Eliza. Nawet jeśli nieprzytomna nie mogłem pozwolić sobie na coś takiego. Nie w jej towarzystwie. Ze wściekłością zacisnąłem pięści i westchnąłem, co miało pomóc mi się uspokoić, po czym odwróciłem wzrok. Z pewnością miała być to naprawdę długa podróż...
Izaya, zamkniesz się w końcu?
niedziela, 18 października 2015
Od Kidy
Peron 9 i 3/4... CIEKAWE JAK JA MAM DOJŚĆ NA TEN PERON KIEDY TAKIEGO NIE MA... Ech gdyby nie to że byłem na ulicy Pokątnej i nie zobaczył wszystkich tych niesamowitych rzeczy, uznałbym że to wszystko jest kiepskim żartem... Ja robię śmieszniejsze żarty...
Tak sobie myślałem a tu nagle BUM. Otworzyłem oczy i zobaczyłem...brudny sufit...
Po chwili leżenia wstałem na równe nogi żeby zobaczyć w kogo walnąłem, bo wypadałoby przeprosić. Rozejrzałem się i zauważyłem dziewczynę, chyba w moim wieku.
Dziewczyna, blondynka nawet ładna. Podszedłem do niej.
-Przepraszam, zagapiłem się, moja wina-powiedziałem niczym dżentelmen i podałem jej rękę. Niestety ku mojemu zdziwieniu dziewczyna nie wzięła ode mnie pomocy.
- N-nie szkodzi...- odparła cicho.
Dobra widać dziewczyna przestraszona, nie należy jej bardziej straszyć. Właśnie o mało bym nie zapomniał, trzeba znaleźć ten peron bo będzie źle. Zacząłem drapać się po głowię.
- Um...-zacząłem, głupio się pytać dziewczyny o peron który prawdopodobnie nie istnieje. - Czy ty też... No... idziesz na ten... Peron 9 i 3/4? - zapytałem z głupich uśmiechem i niepewnością w słowach.
Dziewczyna, ku mojemu zdziwieniu, przytaknęła. Czyli to też czarodziej...
- A-ale... nie wiem gdzie jest..
Ech czyli trzeba szukać dalej....
- No to jesteśmy w kropce. - Powiedziałem zawiedziony. - A tak w ogóle jestem Kida - uśmiechnąłem się i podałem jej rękę. Niestety kolejny raz mi nie podała ręki.
- A-anabelle.. - wymamrotała cicho.
Ech... chociaż tyle wiem jak się nazywa. Po chwila spojrzałem na zegar...ZOSTAŁO NAM 10 MINUT?! A ja nawet nie wiem jak się tam dostać.
- A więc Anabelle mamy mało czasu - stwierdziłem i podszedłem do murku podtrzymującego sufit, oparłem się o niego. - Chyba się...
BUM! Znowu upadłem na ziemię, ale teraz w nikogo nie walnąłem.
Lekko otworzyłem oczy żeby zobaczyć co się dzieje. Usłyszałem głośne trąbienie pociągu i zauważyłem tabliczkę oznaczająca peron. Napisane było "9 i 3/4"
HA HA! Nareszcie... czyli wystarczy przejść przez... ŚCIANĘ?!
Szybko wbiegłem w mur i w jednej chwili chwyciłem Anabelle, razem z kuframi przeciągnąłem za mur. Kiedy już przeszliśmy na peron zauważyliśmy wielki czerwony parowóz.
- Witam na peronie 9 i 3/4 - powiedziałem uśmiechnięty do Anabelle.
Anabelle?
Tak sobie myślałem a tu nagle BUM. Otworzyłem oczy i zobaczyłem...brudny sufit...
Po chwili leżenia wstałem na równe nogi żeby zobaczyć w kogo walnąłem, bo wypadałoby przeprosić. Rozejrzałem się i zauważyłem dziewczynę, chyba w moim wieku.
Dziewczyna, blondynka nawet ładna. Podszedłem do niej.
-Przepraszam, zagapiłem się, moja wina-powiedziałem niczym dżentelmen i podałem jej rękę. Niestety ku mojemu zdziwieniu dziewczyna nie wzięła ode mnie pomocy.
- N-nie szkodzi...- odparła cicho.
Dobra widać dziewczyna przestraszona, nie należy jej bardziej straszyć. Właśnie o mało bym nie zapomniał, trzeba znaleźć ten peron bo będzie źle. Zacząłem drapać się po głowię.
- Um...-zacząłem, głupio się pytać dziewczyny o peron który prawdopodobnie nie istnieje. - Czy ty też... No... idziesz na ten... Peron 9 i 3/4? - zapytałem z głupich uśmiechem i niepewnością w słowach.
Dziewczyna, ku mojemu zdziwieniu, przytaknęła. Czyli to też czarodziej...
- A-ale... nie wiem gdzie jest..
Ech czyli trzeba szukać dalej....
- No to jesteśmy w kropce. - Powiedziałem zawiedziony. - A tak w ogóle jestem Kida - uśmiechnąłem się i podałem jej rękę. Niestety kolejny raz mi nie podała ręki.
- A-anabelle.. - wymamrotała cicho.
Ech... chociaż tyle wiem jak się nazywa. Po chwila spojrzałem na zegar...ZOSTAŁO NAM 10 MINUT?! A ja nawet nie wiem jak się tam dostać.
- A więc Anabelle mamy mało czasu - stwierdziłem i podszedłem do murku podtrzymującego sufit, oparłem się o niego. - Chyba się...
BUM! Znowu upadłem na ziemię, ale teraz w nikogo nie walnąłem.
Lekko otworzyłem oczy żeby zobaczyć co się dzieje. Usłyszałem głośne trąbienie pociągu i zauważyłem tabliczkę oznaczająca peron. Napisane było "9 i 3/4"
HA HA! Nareszcie... czyli wystarczy przejść przez... ŚCIANĘ?!
Szybko wbiegłem w mur i w jednej chwili chwyciłem Anabelle, razem z kuframi przeciągnąłem za mur. Kiedy już przeszliśmy na peron zauważyliśmy wielki czerwony parowóz.
- Witam na peronie 9 i 3/4 - powiedziałem uśmiechnięty do Anabelle.
Anabelle?
sobota, 22 sierpnia 2015
Od Elizy
To już mój przed ostatni rok w Szkole Magii i Czarodziejstwa. Niestety.... Jednak trzeba go wykorzystać jak najbardziej! Z uśmiechem na twarzy przebiegłam przez ścianę na dworcu i znalazłam się na peronie 9 i 3/4. Popchnęłam mój wózek w stronę wejścia i miło podziękowałam Satoru za pomoc we wniesieniu bagażu. Przedarłam się przez tłum pierwszoroczniaków żegnających się z rodzicami i otworzyłam drzwi do przedziału dla prefektów. Siedział tam już Izaya i jego brat Shizuo, mój chłopak.
- Widzę że jednak nic się nie stało naszej kochanej prymusce! - powiedział swoim zwyczajowym głosem Izaya.
- Jak zawsze potrafisz samowolnie rozsiewać tą samą osobliwą aurę~! - uśmiechnęłam się do ślizgona - Nie musisz się martwić o mnie. Lepiej sprawdź swoja kochaną ropuchę.
Każdy na roku wie jak bardzo Abby nienawidzi jego zwierzątka. Nie trzeba było powtarzać dwa razy żeby zrozumiał że mojej sowy nie ma w jej klatce, zamiast tego patrzyła na niego z półki na walizki.
- Cholerny ptak - przeklął chłopak. Zaśmiałam się krótko i podałam walizkę Shizuo który za mnie położył ją na jej miejscu. Przy sobie zostawiłam tyko szatę i lekarstwa. Usiadłam obok mojego chłopaka i oparłam się o siedzenie. Otworzyłam notatnik i zapisałam godzinę. Była 10:10, za dziesięć minut powinniśmy byli już wyjechać z peronu. Zobaczyłam ruch na korytarzu. To pewnie ostatni uczniowie wsiadają do przedziałów. Ogarnęło mnie uczucie nostalgii... Pamiętam do dziś swój pierwszy wyjazd do Hogwartu... To w tedy pierwszy raz spotkałam Shizuo i Meg. Dla wyjaśnienia, Meg, a bardziej Megan Vanessa Taylor II Martines, to moja najlepsza przyjaciółka. Siedzieliśmy wtedy razem w przedziale i objadaliśmy się słodkościami z wózka. Jedliśmy i rozmawialiśmy przez całą drogę. To były najlepsze chwile mojego życia. W końcu mogłam spotkać się z ludźmi którzy mnie rozumieli. Utrzymałam kontakt z Meg także poza szkołą, z Shizuo jednak nie rozmawiałam. Trafił do innego domu niż ja, jednak w trzeciej klasie znów się spotkaliśmy. W dziwnym splocie zdarzeń zaczęliśmy się spotykać. Sama do końca nie wiem jak to się stało. Z moich wspominek wyrwał mnie uścisk dłoni Shizuo. Jego brat zapewne znów mu coś powiedział, a ten jak zwykle się wściekł. Ścisnęłam jego rękę i popatrzyłam na zegarek. Była 10:30. Nie zauważyłam nawet kiedy pociąg ruszył. Otworzyłam moja saszetkę z lekami i łyknęłam kilka tabletek. Zapisałam czas i odwróciłam się do Shizuo.
- Pamiętaj że wszystko słyszę - szepnęłam mu do ucha i bezwładnie opadłam na jego ramie. Ostatnie co poczułam to uścisk jego dłoni na znak że rozumie.
Shizuo?
- Jak zawsze potrafisz samowolnie rozsiewać tą samą osobliwą aurę~! - uśmiechnęłam się do ślizgona - Nie musisz się martwić o mnie. Lepiej sprawdź swoja kochaną ropuchę.
Każdy na roku wie jak bardzo Abby nienawidzi jego zwierzątka. Nie trzeba było powtarzać dwa razy żeby zrozumiał że mojej sowy nie ma w jej klatce, zamiast tego patrzyła na niego z półki na walizki.
- Cholerny ptak - przeklął chłopak. Zaśmiałam się krótko i podałam walizkę Shizuo który za mnie położył ją na jej miejscu. Przy sobie zostawiłam tyko szatę i lekarstwa. Usiadłam obok mojego chłopaka i oparłam się o siedzenie. Otworzyłam notatnik i zapisałam godzinę. Była 10:10, za dziesięć minut powinniśmy byli już wyjechać z peronu. Zobaczyłam ruch na korytarzu. To pewnie ostatni uczniowie wsiadają do przedziałów. Ogarnęło mnie uczucie nostalgii... Pamiętam do dziś swój pierwszy wyjazd do Hogwartu... To w tedy pierwszy raz spotkałam Shizuo i Meg. Dla wyjaśnienia, Meg, a bardziej Megan Vanessa Taylor II Martines, to moja najlepsza przyjaciółka. Siedzieliśmy wtedy razem w przedziale i objadaliśmy się słodkościami z wózka. Jedliśmy i rozmawialiśmy przez całą drogę. To były najlepsze chwile mojego życia. W końcu mogłam spotkać się z ludźmi którzy mnie rozumieli. Utrzymałam kontakt z Meg także poza szkołą, z Shizuo jednak nie rozmawiałam. Trafił do innego domu niż ja, jednak w trzeciej klasie znów się spotkaliśmy. W dziwnym splocie zdarzeń zaczęliśmy się spotykać. Sama do końca nie wiem jak to się stało. Z moich wspominek wyrwał mnie uścisk dłoni Shizuo. Jego brat zapewne znów mu coś powiedział, a ten jak zwykle się wściekł. Ścisnęłam jego rękę i popatrzyłam na zegarek. Była 10:30. Nie zauważyłam nawet kiedy pociąg ruszył. Otworzyłam moja saszetkę z lekami i łyknęłam kilka tabletek. Zapisałam czas i odwróciłam się do Shizuo.
- Pamiętaj że wszystko słyszę - szepnęłam mu do ucha i bezwładnie opadłam na jego ramie. Ostatnie co poczułam to uścisk jego dłoni na znak że rozumie.
Shizuo?
piątek, 7 sierpnia 2015
Od Anabelle: Pechowy początek
Uważnie rozglądałam się dookoła równocześnie przedzierając przez tłum zabieganych ludzi. Zawsze ciekawiło mnie dokąd wszyscy tak bardzo się spieszą. To niby nic niezwykłego, jednak interesowało mnie to. Każdy człowiek z osobna ma inny cel i chce dotrzeć do niego w jak najkrótszym czasie. Co dla innych jest tym celem? Po chwili dotarło do mnie, że moje przemyślenia są jak najbardziej bezsensowne. Z cichym westchnięciem spojrzałam na kartkę, którą dalej nerwowo ściskałam w swojej dłoni. "Peron 9 3/4" - z pewnością, nie mogłam odczytać napisu źle. Jedynym pytaniem pozostawało to gdzie peron się znajdował. Kolejne moje westchnięcie spowodowane było myślą o tym, że wolałabym aby mój tata był przy mnie. Nigdy nie byłam w tak zatłoczonym miejscu to po prostu mnie przerastało. Nie często wychodziłam do ludzi przez problemy ze zdrowiem dlatego czułam się tak bardzo speszona. Wolałabym, żeby był tu i mi pomógł. Rozumiałam jednak że to niemożliwe. Ma dużo pracy, samo zaprowadzenie mnie pod perony przysporzyło mu z pewnością kłopotów. Gdyby tylko mama tu była...Lubiłam o niej myśleć, choć w rzeczywistości nawet jej nie znałam. Byłam jednak pewna, że była niesamowitą kobietą. Po raz kolejny przyłapując się na myśleniu o nieważnych teraz rzeczach jak najszybciej skupiłam się z powrotem na treści napisu z kartki. To wszystko zdawało się nie mieć sensu, przecież już wielokrotnie przeglądałam perony od 9 do 10 i nie widziałam tam żadnego znaku wskazującego peron "9 3/4". Szłam z wysoko uniesioną głową, mając nadzieję, że mimo wszystko dam radę spostrzec jakikolwiek kierunkowskaz. Wtedy, jak to często bywało przez moją niezdarność, uderzyłam w coś. Odruchem dla mnie było w takiej sytuacji zamknięcie oczu. Z impetem uderzyłam o ziemie. Dopiero po chwili odważyłam się unieść powieki. Wtedy zauważyłam przed sobą chłopaka o blond włosach, wyglądającego mniej więcej na mój wiek. Od razu przeraziłam się...To w niego musiałam uderzyć! Nie miałam pojęcia jak zareagować, moje policzki momentalnie zaczęły mnie piec przez rumieniec który się na nich pojawił. Nagle chłopak uniósł swoją rękę. Momentalnie przymrużyłam oczy, przygotowałam się na to że był na mnie zły i moją najgorszą obawą było to, iż coś mi zrobi. Byłam do tego przyzwyczajona, nigdy nie byłam popularna wśród rówieśników, a moje częste omdlenia były nieraz powodem żartów. Ku mojemu zdziwieniu nic się nie stało.
- Przepraszam, zagapiłem się, moja wina - usłyszałam chłopięcy głos. Ponownie otworzyłam oczy. Jego dłoń była skierowana w moją stronę! On...Chciał mi pomóc? Momentalnie podniosłam się z ziemi, jednak o własnych siłach. Od razu wlepiłam wzrok w ziemie, nie miałam odwagi na niego spojrzeć.
- N-nie szkodzi... - odparłam cicho, nie mogąc zdobyć się na nic więcej. Samo wymówienie tych słów na głos sprawiło mi trudność. Nie miałam pojęcia co zrobić teraz. Moje dłonie zaczęły lekko drżeć. Byłam przekonana o tym, że wpakowałam się w jakieś kłopoty, nie potrafiłam myśleć bardziej optymistycznie.
- Um... - zaczął ponownie. Zdołałam lekko unieść wzrok aby dostrzec jak chłopak drapie się po głowie. - Czy ty też...No...Idziesz na ten...Peron 9 i 3/4? - zapytał z nutką niepewności w głosie, zupełnie jakby obawiał się, że to co mówi może zdawać się absurdalne. Racja, takie też to było, jednak byłam w tej samej sytuacji. Od razu zdziwiłam się. Przytaknęłam jednak ruchem głowy.
- A-ale...N-nie wiem gdzie jest... - sprostowałam najkrócej jak tylko potrafiłam. Wyznawałam zasadę, że im mniej powiem, tym mniej kłopotów mi to przysporzy i na razie miałam zamiar się jej trzymać.
- No to jesteśmy w kropce... - stwierdził z lekkim zawiedzeniem. - A tak w ogóle jestem Kida - dodał z uśmiechem i po raz kolejny wyciągnął rękę w moją stronę. Spojrzałam na niego speszona.
- A-anabelle... - wyjąkałam cicho ponownie spuszczając wzrok. Nie chciałam chwycić jego dłoni. To mimo wszystko był inny człowiek, a jakikolwiek dotyk narusza przestrzeń osobistą co prowadzić może do nieprzewidywalnych sytuacji i skutków. Mówiąc prościej i prawdziwej - bałam się, to fakt. Przeniosłam wzrok z podłoża na wielki zegar wiszący na jednej ze ścian. Czas uciekał nieubłaganie, jeszcze trochę i z pewnością się spóźnimy.
Kida?
- Przepraszam, zagapiłem się, moja wina - usłyszałam chłopięcy głos. Ponownie otworzyłam oczy. Jego dłoń była skierowana w moją stronę! On...Chciał mi pomóc? Momentalnie podniosłam się z ziemi, jednak o własnych siłach. Od razu wlepiłam wzrok w ziemie, nie miałam odwagi na niego spojrzeć.
- N-nie szkodzi... - odparłam cicho, nie mogąc zdobyć się na nic więcej. Samo wymówienie tych słów na głos sprawiło mi trudność. Nie miałam pojęcia co zrobić teraz. Moje dłonie zaczęły lekko drżeć. Byłam przekonana o tym, że wpakowałam się w jakieś kłopoty, nie potrafiłam myśleć bardziej optymistycznie.
- Um... - zaczął ponownie. Zdołałam lekko unieść wzrok aby dostrzec jak chłopak drapie się po głowie. - Czy ty też...No...Idziesz na ten...Peron 9 i 3/4? - zapytał z nutką niepewności w głosie, zupełnie jakby obawiał się, że to co mówi może zdawać się absurdalne. Racja, takie też to było, jednak byłam w tej samej sytuacji. Od razu zdziwiłam się. Przytaknęłam jednak ruchem głowy.
- A-ale...N-nie wiem gdzie jest... - sprostowałam najkrócej jak tylko potrafiłam. Wyznawałam zasadę, że im mniej powiem, tym mniej kłopotów mi to przysporzy i na razie miałam zamiar się jej trzymać.
- No to jesteśmy w kropce... - stwierdził z lekkim zawiedzeniem. - A tak w ogóle jestem Kida - dodał z uśmiechem i po raz kolejny wyciągnął rękę w moją stronę. Spojrzałam na niego speszona.
- A-anabelle... - wyjąkałam cicho ponownie spuszczając wzrok. Nie chciałam chwycić jego dłoni. To mimo wszystko był inny człowiek, a jakikolwiek dotyk narusza przestrzeń osobistą co prowadzić może do nieprzewidywalnych sytuacji i skutków. Mówiąc prościej i prawdziwej - bałam się, to fakt. Przeniosłam wzrok z podłoża na wielki zegar wiszący na jednej ze ścian. Czas uciekał nieubłaganie, jeszcze trochę i z pewnością się spóźnimy.
Kida?
piątek, 17 lipca 2015
Od Izayi
Szkoła! Nareszcie jedziemy tam! Przez całe wakacje myślałem tylko o tym jak to będzie kiedy wrócimy... a to dlatego że, jak mój starszy brat, zostałem prefektem! Ja ślizgonów on jest gryfonów. Pomyśleć tyle miejsc do zwiedzenia, chodzenie po nocach, będę mógł robić co chce! Dużo będzie mi to dawało, będę mógł manipulować większym gronem osób!
- Oj braciszku! - powiedziałem patrząc że Shizuś gdzieś mi ucieka - zapomniałeś? - uśmiechnąłem się - Jesteśmy w jednym przedziale - podbiegłem do niego. Spojrzałem na niego, a on tylko przewrócił oczami i mruknął:
- Po prostu świetnie...
- Nie martw się będzie fajnie! - krzyknąłem i poszedłem za nim.
Nic dziwnego że ze mną nie wytrzymuje... HAHA ma pecha! Ale ja kocham swojego brata...zaraz ja WSZYSTKICH KOCHAM!!! Ludzie to są najwspanialsze istoty na świecie, nie jakieś centaury czy jakieś bazyliszki czy inne gówna, to ludzie są najlepsi!
Weszliśmy do jednego przedziału i położyliśmy swoje kufry, a półkę nad oknem. Ja usiadłem koło okna, a mój brat koło drzwi po drugiej stronie. Czy on chce być jak najdalej ode mnie?! A nie...on czeka na swoją dziewczynę!
- A co jeśli nie przyjdzie? - uśmiechnąłem się pod nosem wrednie - a może podczas wakacji coś jej się stało...hehe było by szkoda co nie bracie? - spojrzałem w swoje odbicie w oknie - Ma taką ładną skórę...
Spojrzałem na brata. Widziałem że się bardzo zdenerwował.
- Jeszcze jedno słowo i dostaniesz po mordzie - stwierdził wściekły.
Ooo jak słodko Shizuś się wkurzył.
- Ojojoj... nie znasz się na żartach braciszku? - spytałem patrząc się na wchodzącego czarno - włosego chłopaka, ale zaraz po nim wszedł... chyba Satoru który jest zdaje mi się prefektem puchonów, czyli zaraz tu wejdzie... po chwili zobaczyłem jak wchodzi do pociągu Eliza prefekt krukonów i dziewczyna Shizusia.
- Zaraz twoja dziołcha przyjdzie i ten z puchonów.
Po chwili usłyszałem otwierające się drzwi.
- Oj braciszku! - powiedziałem patrząc że Shizuś gdzieś mi ucieka - zapomniałeś? - uśmiechnąłem się - Jesteśmy w jednym przedziale - podbiegłem do niego. Spojrzałem na niego, a on tylko przewrócił oczami i mruknął:
- Po prostu świetnie...
- Nie martw się będzie fajnie! - krzyknąłem i poszedłem za nim.
Nic dziwnego że ze mną nie wytrzymuje... HAHA ma pecha! Ale ja kocham swojego brata...zaraz ja WSZYSTKICH KOCHAM!!! Ludzie to są najwspanialsze istoty na świecie, nie jakieś centaury czy jakieś bazyliszki czy inne gówna, to ludzie są najlepsi!
Weszliśmy do jednego przedziału i położyliśmy swoje kufry, a półkę nad oknem. Ja usiadłem koło okna, a mój brat koło drzwi po drugiej stronie. Czy on chce być jak najdalej ode mnie?! A nie...on czeka na swoją dziewczynę!
- A co jeśli nie przyjdzie? - uśmiechnąłem się pod nosem wrednie - a może podczas wakacji coś jej się stało...hehe było by szkoda co nie bracie? - spojrzałem w swoje odbicie w oknie - Ma taką ładną skórę...
Spojrzałem na brata. Widziałem że się bardzo zdenerwował.
- Jeszcze jedno słowo i dostaniesz po mordzie - stwierdził wściekły.
Ooo jak słodko Shizuś się wkurzył.
- Ojojoj... nie znasz się na żartach braciszku? - spytałem patrząc się na wchodzącego czarno - włosego chłopaka, ale zaraz po nim wszedł... chyba Satoru który jest zdaje mi się prefektem puchonów, czyli zaraz tu wejdzie... po chwili zobaczyłem jak wchodzi do pociągu Eliza prefekt krukonów i dziewczyna Shizusia.
- Zaraz twoja dziołcha przyjdzie i ten z puchonów.
Po chwili usłyszałem otwierające się drzwi.
Od Shizuo
Szedłem powolnym krokiem ciągnąc za sobą wszystkie rzeczy które były mi potrzebne. W drugiej dłoni trzymałem papierosa którego co jakiś czas przybliżałem do moich ust.To już mój przedostatni rok w Hogwarcie, co? Sam nie wiedziałem czy powinienem się cieszyć czy może smucić. Jakby się zastanowić nigdy nie było tam tak źle, aczkolwiek byłoby lepiej gdyby nie pewna osoba. Rzuciłem przelotne, wściekłe spojrzenie na chłopaka idącego zaraz obok mnie. Nie cierpiałem w nim dosłownie wszystkiego. Jego stylu bycia, całego zachowania, chorych ambicji i celów...Niezłe zdanie o bracie, prawda? Izayi nie da traktować się jak rodzeństwa, to zwykła kanalia. Sama jego obecność mnie irytuje. Zazwyczaj jestem powstrzymywany przez innych, teraz jednak szliśmy tylko we dwoje. Zawsze przed odjazdem żegnaliśmy się z rodzicami i dwoma, młodszymi siostrami. Teraz jednak przez chorobę jednej z nich wszyscy poza naszą dwójką zmuszeni byli do zostania w domu. Byliśmy już prawie na miejscu. Stanąłem na przeciwko ściany. Kto by pomyślał, że gdy miałem 11 lat była dla mnie jak każda inna, a teraz nie było możliwości żebym jej nie spostrzegł. Rozejrzałem się aby mieć pewność, że wzrok nikogo na niej nie spoczywa. Oczywiście peron jak zawsze był oblegany przez śpieszących się ludzi, tak więc nabrałem większego przekonania o tym, iż wzrok żadnych nie-czarodziei na mnie nie spoczywa. Wtedy ignorując wszystko wokół wbiegłem w ścianę. Od raz dołączył do mnie mój brat.
- Miałem nadzieję, że wbiegniesz w złą ścianę - mruknąłem musząc jakkolwiek dać upust swoim emocjom. Co tu się okłamywać? Mówiąc, że go nie cierpię, wcale nie przesadziłem. To był po prostu fakt. Izaya podszedł do mnie i wyrwał z mojej dłoni papierosa. Miałam zamiar od razu wrzasnąć na niego żeby go oddał, jednak ten wyprzedził mnie mówieniem.
- Och Shizuś, Shizuś, Shizuś - zaczął kręcąc głową. - A kto by cię tak wkurzał jak nie ja? Zanudziłbyś się - stwierdził z uśmiechem. Nie sądzę, było wiele rzeczy które mnie denerwowały, a bez tej jednej którą jest jego osoba by się obeszło. Postanowiłem pozostawić to jednak bez komentarza, rzucając jednie w jego stronę dalej wściekłe spojrzenie. Nagle papieros trzymany przez niego w dłoni wylądował na ziemi. - Ja robię to dla twojego dobra - dodał. Naprawdę z nim nie wytrzymam. Zacisnąłem pięść, a następnie uderzyłem nią w pierwszą lepszą ścianę. To był sposób na wyładowanie emocji, nie mam zamiaru wywoływać afery o pobicie kogokolwiek zanim w ogóle dotrę do szkoły. Od razu doszedł do mnie śmiech Izayi i nieco zmieszane spojrzenia ludzi. Spojrzałem na ścianę na której pojawiło się małe pęknięcie. I tak udało mi się opanować. Po raz kolejny cicho wzdychając wyminąłem brata i skierowałem się w stronę czerwonego pociągu.
- Menda - powiedziałem jedynie mijając Izayę. Naprawdę czuje, że bez niego ten rok byłoby o wiele lepszy. Co z tym zrobić? Jedyne na czym mimo wszystko mi zależy to powstrzymanie się od zabicia go. Mogłaby wybuchnąć z tego niezła afera, jednak jeśli dalej tak pójdzie nie mówię, że to niemożliwe...
Izaya?
- Miałem nadzieję, że wbiegniesz w złą ścianę - mruknąłem musząc jakkolwiek dać upust swoim emocjom. Co tu się okłamywać? Mówiąc, że go nie cierpię, wcale nie przesadziłem. To był po prostu fakt. Izaya podszedł do mnie i wyrwał z mojej dłoni papierosa. Miałam zamiar od razu wrzasnąć na niego żeby go oddał, jednak ten wyprzedził mnie mówieniem.
- Och Shizuś, Shizuś, Shizuś - zaczął kręcąc głową. - A kto by cię tak wkurzał jak nie ja? Zanudziłbyś się - stwierdził z uśmiechem. Nie sądzę, było wiele rzeczy które mnie denerwowały, a bez tej jednej którą jest jego osoba by się obeszło. Postanowiłem pozostawić to jednak bez komentarza, rzucając jednie w jego stronę dalej wściekłe spojrzenie. Nagle papieros trzymany przez niego w dłoni wylądował na ziemi. - Ja robię to dla twojego dobra - dodał. Naprawdę z nim nie wytrzymam. Zacisnąłem pięść, a następnie uderzyłem nią w pierwszą lepszą ścianę. To był sposób na wyładowanie emocji, nie mam zamiaru wywoływać afery o pobicie kogokolwiek zanim w ogóle dotrę do szkoły. Od razu doszedł do mnie śmiech Izayi i nieco zmieszane spojrzenia ludzi. Spojrzałem na ścianę na której pojawiło się małe pęknięcie. I tak udało mi się opanować. Po raz kolejny cicho wzdychając wyminąłem brata i skierowałem się w stronę czerwonego pociągu.
- Menda - powiedziałem jedynie mijając Izayę. Naprawdę czuje, że bez niego ten rok byłoby o wiele lepszy. Co z tym zrobić? Jedyne na czym mimo wszystko mi zależy to powstrzymanie się od zabicia go. Mogłaby wybuchnąć z tego niezła afera, jednak jeśli dalej tak pójdzie nie mówię, że to niemożliwe...
Izaya?
czwartek, 16 lipca 2015
Profil uczennicy Edith!
Imię: Edith
Nazwisko: Nightmare
Wiek: 11
Płeć: Kobieta
Charakter: Jest zamkniętą w sobie osobą. Nigdy nie pokazuje emocji, ponieważ... Po prostu nie chce. Nie zmienia to jednak faktu, że jest opiekuńczo wobec wielu osób, które coś dla niej znaczą. Perfekcyjnie rozpoznaje, co ktoś myśli, jak się czuję lub co chce powiedzieć jedynie po jego gestach, a to niezmiernie ułatwia jej życie. Niektórzy twierdzą, że jej nienaturalnie puste oczy są przerażające, tym samym ludzie boją się spojrzeć prosto w nie. Nigdy nie zdarza jej się wyciągać pochopnych wniosków, woli najpierw coś przeanalizować. Czasami potrafi używać naprawdę chamskiego języka. Mimo że otacza ją mnóstwo dosyć bliskich osób, to nie zmienia to tego, iż wiecznie czuję się samotna. Można powiedzieć, że otacza się swego rodzaju skorupą, przez którą przebicie się jest niemal niemożliwe. Zwykle albo kłamie, albo mówi zbyt szczerą prawdą, krzywdząc tym niektórych.
Rodzeństwo: Jest, jednakże bez więzów krwi.
Pochodzenie: Czysta krew
Dom: Slytherin
Różdżka: 10 cali, kieł widłowęża, heban
Zwierze: Pyton angolski - Kyo
Wygląd:
Nazwisko: Nightmare
Wiek: 11
Płeć: Kobieta
Charakter: Jest zamkniętą w sobie osobą. Nigdy nie pokazuje emocji, ponieważ... Po prostu nie chce. Nie zmienia to jednak faktu, że jest opiekuńczo wobec wielu osób, które coś dla niej znaczą. Perfekcyjnie rozpoznaje, co ktoś myśli, jak się czuję lub co chce powiedzieć jedynie po jego gestach, a to niezmiernie ułatwia jej życie. Niektórzy twierdzą, że jej nienaturalnie puste oczy są przerażające, tym samym ludzie boją się spojrzeć prosto w nie. Nigdy nie zdarza jej się wyciągać pochopnych wniosków, woli najpierw coś przeanalizować. Czasami potrafi używać naprawdę chamskiego języka. Mimo że otacza ją mnóstwo dosyć bliskich osób, to nie zmienia to tego, iż wiecznie czuję się samotna. Można powiedzieć, że otacza się swego rodzaju skorupą, przez którą przebicie się jest niemal niemożliwe. Zwykle albo kłamie, albo mówi zbyt szczerą prawdą, krzywdząc tym niektórych.
Rodzeństwo: Jest, jednakże bez więzów krwi.
Pochodzenie: Czysta krew
Dom: Slytherin
Różdżka: 10 cali, kieł widłowęża, heban
Zwierze: Pyton angolski - Kyo
Wygląd:
Od Williama
-Tak wziąłem-powiedziałem znudzony pytaniami od opiekunki.
-Paniczu a...
-TAK WZIĄŁEM!-przerwałem jej i się odwróciłem-lepiej mi powiedz jak mam wejść na ten peron-powiedziałem zdenerwowany.
-Och...trzeba wbiec w tą ścianę paniczu-powiedziała pokazując na ścianę przede mną. Jak ja nie lubię kiedy ktoś mówi do mnie "Paniczu"...rzygam tym...
Bez słowa wziąłem swój kufer z rzeczami, sowę Dagę i wbiegłem prosto w ścianę. Nagle pojawiłem się na innym, zadymionym, peronie.
-Czyżbym trafił?-spytałem sam siebie. Spojrzałem w górę gdzie była tabliczka z numerem peronu "9 i 3/4"-chyba tak-uśmiechnąłem się. Odwróciłem się w stronę torów i moim oczom ukazał się wielki czerwony pociąg. Podszedłem do niego przepychając się przez tłum rodziców żegnających się ze swoimi dziećmi. Zrobiło mi się smutno z faktu że mnie nikt nie pożegna...no cóż trzeba żyć dalej. Wsiadłem do środka. W środku było dość...ciasno. Zacząłem szukać wolnego przedziału. Szukałem...szukałem...szukałem...
-Ech okaże się że będę stał-powiedziałem i nagle zobaczyłem pusty przedział. Szybko wlazłem żeby mi nikt nie zajął miejsca. Włoży kufer i Dagę na półkę nad oknem i usiadłem. Odwróciłem się w stronę okna. Nagle usłyszałem że ktoś otwiera drzwi od przedziału...
Kto to??
-Paniczu a...
-TAK WZIĄŁEM!-przerwałem jej i się odwróciłem-lepiej mi powiedz jak mam wejść na ten peron-powiedziałem zdenerwowany.
-Och...trzeba wbiec w tą ścianę paniczu-powiedziała pokazując na ścianę przede mną. Jak ja nie lubię kiedy ktoś mówi do mnie "Paniczu"...rzygam tym...
Bez słowa wziąłem swój kufer z rzeczami, sowę Dagę i wbiegłem prosto w ścianę. Nagle pojawiłem się na innym, zadymionym, peronie.
-Czyżbym trafił?-spytałem sam siebie. Spojrzałem w górę gdzie była tabliczka z numerem peronu "9 i 3/4"-chyba tak-uśmiechnąłem się. Odwróciłem się w stronę torów i moim oczom ukazał się wielki czerwony pociąg. Podszedłem do niego przepychając się przez tłum rodziców żegnających się ze swoimi dziećmi. Zrobiło mi się smutno z faktu że mnie nikt nie pożegna...no cóż trzeba żyć dalej. Wsiadłem do środka. W środku było dość...ciasno. Zacząłem szukać wolnego przedziału. Szukałem...szukałem...szukałem...
-Ech okaże się że będę stał-powiedziałem i nagle zobaczyłem pusty przedział. Szybko wlazłem żeby mi nikt nie zajął miejsca. Włoży kufer i Dagę na półkę nad oknem i usiadłem. Odwróciłem się w stronę okna. Nagle usłyszałem że ktoś otwiera drzwi od przedziału...
Kto to??
środa, 15 lipca 2015
Profil Uczennicy Elizy!
Imię: Eliza
Nazwisko: Macarov
Wiek: 16 lat
Płeć: Kobieta
Charakter: Jest ucieleśnieniem wszystkich cnót Ravenclawu. Jest mądra, bystra i sprytna. Przy tym nie potrafi przejść koło potrzebującego nie zwracając na niego uwagi. Uwielbia tworzyć różnorakie ozdoby i dodatki, jest bardzo kreatywna i oryginalna. Posiada pamięć fotograficzną i synestezje. Jej dewizą jest : "Czytam, pamiętam, wiem!". Jej patronusem jest norka Europejska.
Rodzeństwo: Brak
Pochodzenie: Mugolak
Dom: Ravenclaw (Prefekt)
Różdżka: 11.5, Włos z Ogona Jednorożca, Tarnina
Zwierze: Sowa - Abby ( Abbigaile )
Wygląd:
Nazwisko: Macarov
Wiek: 16 lat
Płeć: Kobieta
Charakter: Jest ucieleśnieniem wszystkich cnót Ravenclawu. Jest mądra, bystra i sprytna. Przy tym nie potrafi przejść koło potrzebującego nie zwracając na niego uwagi. Uwielbia tworzyć różnorakie ozdoby i dodatki, jest bardzo kreatywna i oryginalna. Posiada pamięć fotograficzną i synestezje. Jej dewizą jest : "Czytam, pamiętam, wiem!". Jej patronusem jest norka Europejska.
Rodzeństwo: Brak
Pochodzenie: Mugolak
Dom: Ravenclaw (Prefekt)
Różdżka: 11.5, Włos z Ogona Jednorożca, Tarnina
Zwierze: Sowa - Abby ( Abbigaile )
Wygląd:
wtorek, 14 lipca 2015
Profil ucznia Shizuo
Imię: Shizuo
Nazwisko: Orihara
Wiek: 16
Płeć: Mężczyzna
Charakter: Shizuo zazwyczaj jest spokojny i raczej cichy. Łatwo jednak doprowadzić go do zdenerwowania, a co za tym idzie niepohamowanych ataków szału. Posiada niezwykłą siłę, którą często trudno mu opanować. Jest zły na samego siebie o to, jak łatwo traci nad sobą panowanie. Mimo tego, że często sam jej używa, nienawidzi przemocy. Najbardziej znienawidzoną przez niego osobą jest jego brat Izaya. Choć pierwsze wrażenie może odrzucać od niego innych w rzeczywistości jest miły i pomocny. Jest oddany swoim przyjaciołom i zrobi dla nich naprawdę wiele. Cechuje go także uczciwość i poczucie sprawiedliwości. Wbrew pozorom, jest także inteligenty, pomijając jego zachowanie podczas napadów. Często pali papierosy.
Rodzeństwo: Izaya Orihara, 2 dziesięcioletnie siostry - Mairu i Kururi
Pochodzenie: Czysta krew
Dom: Gryffindor (prefekt)
Różdżka: 10 cali, Pióro z ogona feniksa, Czarny orzech
Zwierze: Kot Kasuka
Wygląd:
Nazwisko: Orihara
Wiek: 16
Płeć: Mężczyzna
Charakter: Shizuo zazwyczaj jest spokojny i raczej cichy. Łatwo jednak doprowadzić go do zdenerwowania, a co za tym idzie niepohamowanych ataków szału. Posiada niezwykłą siłę, którą często trudno mu opanować. Jest zły na samego siebie o to, jak łatwo traci nad sobą panowanie. Mimo tego, że często sam jej używa, nienawidzi przemocy. Najbardziej znienawidzoną przez niego osobą jest jego brat Izaya. Choć pierwsze wrażenie może odrzucać od niego innych w rzeczywistości jest miły i pomocny. Jest oddany swoim przyjaciołom i zrobi dla nich naprawdę wiele. Cechuje go także uczciwość i poczucie sprawiedliwości. Wbrew pozorom, jest także inteligenty, pomijając jego zachowanie podczas napadów. Często pali papierosy.
Rodzeństwo: Izaya Orihara, 2 dziesięcioletnie siostry - Mairu i Kururi
Pochodzenie: Czysta krew
Dom: Gryffindor (prefekt)
Różdżka: 10 cali, Pióro z ogona feniksa, Czarny orzech
Zwierze: Kot Kasuka
Wygląd:
Profil ucznia Izaya
Imię: Izaya
Nazwisko: Orihara
Wiek: 15
Płeć: Mężczyzna
Charakter: Izaya jest sprytny i czarujący, ale nie bardzo interesuje się kobietami, a one nim. Ma bardzo szyderczą i wesołą osobowość. Twierdzi że kocha ludzkość i bardzo cieszy go wprowadzanie ludzi w sytuacje nędzne i chaotyczne. Z dokładnego zrozumienia ludzkich zachowań i tendencji, jest on w stanie określić myśli ludzi i przewidywać ich reakcje z dużą dokładnością. Jako swojego idola wybrał Wielkiego, Potężnego Lorda Voldemorta. Jego marzeniem jest być najpotężniejszym czarnoksiężnikiem na świecie.
Rodzeństwo: Shizuo Orihara, 2 dziesięcioletnie siostry - Mairu i Kururi
Pochodzenie: Czysta krew.
Dom: Slytherin (prefekt)
Różdżka: 13 i pół cala, cis, pióro feniksa.
Zwierze: Ropucha o imieniu "Mały Shizuś"
Wygląd:
Nazwisko: Orihara
Wiek: 15
Płeć: Mężczyzna
Charakter: Izaya jest sprytny i czarujący, ale nie bardzo interesuje się kobietami, a one nim. Ma bardzo szyderczą i wesołą osobowość. Twierdzi że kocha ludzkość i bardzo cieszy go wprowadzanie ludzi w sytuacje nędzne i chaotyczne. Z dokładnego zrozumienia ludzkich zachowań i tendencji, jest on w stanie określić myśli ludzi i przewidywać ich reakcje z dużą dokładnością. Jako swojego idola wybrał Wielkiego, Potężnego Lorda Voldemorta. Jego marzeniem jest być najpotężniejszym czarnoksiężnikiem na świecie.
Rodzeństwo: Shizuo Orihara, 2 dziesięcioletnie siostry - Mairu i Kururi
Pochodzenie: Czysta krew.
Dom: Slytherin (prefekt)
Różdżka: 13 i pół cala, cis, pióro feniksa.
Zwierze: Ropucha o imieniu "Mały Shizuś"
Wygląd:
sobota, 27 czerwca 2015
Profil Seleny!
Imię: Selena
Nazwisko: Carranza
Wiek: 11 lat
Płeć: Kobieta
Charakter: Mieszkając w sierocińcu doznała wiele miłości i opieki jednak zamknęła się w sobie i pozostała cicho. Nie odzywa się do nikogo jeśli to nie jest konieczne. Najczęściej mówi pojedyncze słowa lub przekazuje coś gestami i mimiką. Jej jedyną przyjaciółką jest Edith, jej " Starsza Siostra" z sierocińca która jako jedyna ją rozumie.
Rodzeństwo: Jest, jednakże bez więzów krwi.
Pochodzenie: Czysta krew
Dom: Ravenclaw
Różdżka: 13,5 cala,Włókno ze Smoczego Serca, Czarny Bez
Zwierze: Kot - Behemot
Wygląd:
Nazwisko: Carranza
Wiek: 11 lat
Płeć: Kobieta
Charakter: Mieszkając w sierocińcu doznała wiele miłości i opieki jednak zamknęła się w sobie i pozostała cicho. Nie odzywa się do nikogo jeśli to nie jest konieczne. Najczęściej mówi pojedyncze słowa lub przekazuje coś gestami i mimiką. Jej jedyną przyjaciółką jest Edith, jej " Starsza Siostra" z sierocińca która jako jedyna ją rozumie.
Rodzeństwo: Jest, jednakże bez więzów krwi.
Pochodzenie: Czysta krew
Dom: Ravenclaw
Różdżka: 13,5 cala,Włókno ze Smoczego Serca, Czarny Bez
Zwierze: Kot - Behemot
Wygląd:
Subskrybuj:
Posty (Atom)